Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.
Ik wil het met jou doen
van een meisje dat jonger was dan zij leek
5 oktober 2002:Die dag werd 1 van de mooiste dagen uit mijn leven, maar toen begon ook het drama, dat verliefd zijn in mijn geval met zich meebracht.
Ik ontmoette; Jasper,de zoon van de buren bij het huis van een (op dat
moment )beste vriendin.
Ik had hem een keer gezien en die vriendin zei dat ze wel vaker door zijn
heg gluurde dus dat ze precies wist waar je goed kon kijken.
Een paar dagen later:
Jasper en ik raakten in een conversatie,nadat hij naar mij had gelachen
vanwege mijn valpartij eerder van de fiets.(ik wilde stoer doen en stoer van
de fiets afstappen,maar dat bleef uiteraard bij een mislukt plan en een harde val op de stoep. Tijdens het praten vond ik hem helemaal super,hij was intelligent ,maar ook nog eens buitengewoon aantrekkelijk!
Aan het eind van het gesprek vroeg hij een knuffel en mijn telefoonnr. En met de afspraak voor die avond voor een foto. Die avond ontmoette ik zijn moeder (Het is zeker 1 van de vrouwen met de meest hartelijke glimlach) en vanaf dat moment was ik dagelijks in residance .... te vinden.
Met Jasper voerde ik urenlang durende conversaties,waren we vaak speels ,luisterde muziek . Voerde ik lange telefoongesprekken over alle dingen die je maar kunt bedenken.
Ik bezocht voetbal om hem te zien,ik was er wanneer hij mij nodig had....
1 december 2002
Plotseling schoot de gedachte seks door mijn hoofd. En toen wist ik het:. Hij
moest de persoon worden aan wie ik mijn maagdelijkheid kwijt wilde raken.
En toen hij vroeg of ik het al weleens had gedaan vertelde ik hem dat dat
niet het geval was,maar dat ik er wel aan toe was. Jasper vertelde mij toen dat ik daar nog maar goed over na moest denken,want de eerste keer moest bijzonder zijn en het moest niet iets zijn waar ik spijt van zou krijgen.
De daarop volgende dagen heb ik daar dan ook nog over 'nagedacht' en op:
8 december 2002:
bracht ik zoals elke avond tijd bij hem door,maar we hadden het alweer over seks omdat ik daar over begon. Hij zei:,,wat wil je dan vragen?'' Ik schreef toen op een papiertje:Ik wil het graag met jou doen voor de 1ste keer.
Hij wilde het briefje pakken,maar toen werd hij weggeroepen door zijn moeder.
Hij rende daarna weer naar boven,maar schijnbaar om iets te pakken. Toen
pakte hij het papiertje uit mijn zak of eigenlijk greep hij het papiertje...
Daarna rende hij weer naar beneden,toen hij terug kwam had ik mezelf snel onder zijn bureau verstopt. Hij zei:,,Je hoeft je niet te schamen kom maar tevoorschijn.''
Uiteindelijk kwam ik dan toch onder het bureau vandaan,hij keek mij met de allermooiste blik aan dei ik ooit gezien had. Hij zei toen:,, Wil je dit wel echt,want ik wet bijna voor 100%zeker dat je spijt krijgt dat je dit met mij doet.Je moet het echt zeker weten !'' Ik antwoordde hierop:,,Ik weet het voor 100 % zeker dat ik dit met jou wil doen. En nee ik weet zeker dat ik geen spijt zal krijgen,want mijn gevoel zegt dat jij degene moet zijn met wie ik het de eerste keer moet doen,omdat ik anders de rest van mijn leven spijt zou krijgen.''
Hij pakte toen een condoom uit een kastje. En zo gebeurde het dan nadat hij nog veel navraag had gedaan aan mij. Ik zal niet zeggen dat er vuurwerk was,maar het was toch magisch en dat zelfs zonder kaarsen en die andere attributen. Na die ervaring hebben we het nog vaker gedaan.
En nee ik heb nooit spijt gekregen!
Ook al was ik helemaal wezenloos van hem,nooit heb ik hem verteld dat ik van hem hield. Tot op het moment dat het over ging,toen pas kwam ik erachter dat ik van hem hield.
Hij kwam achter mijn echte leeftijd.
Ik had gezegd dat ik 16 was ,maar ik was eigenlijk 12.
Hij was woest,teleurgesteld etc. en hij vond het vreselijk dat iedereen het wist en dat iedereen het altijd geweten heeft. Toen besloot hij dan ook dat hij mij niet meer wilde zien. Toen hij dat zei deed ik net alsof het mij niets deed.
Zoals altijd liep ik met een lach naar buiten en onderdrukte ik mijn echte gevoelens.
Van binnen stortte mijn wereld in,brak mijn hart. Ik heb heel de weg naar een vriendin toe gehuild en daar heb ik met dat meisje gedronken. Heel veel gedronken. Dat was al een keer eerder gebeurd en toen zijn wij langs zijn huis gegaan. Toen verkondigde ik dat ik van hem hield. Deze keer was het anders ik wist dat ik hem kwijt was en ik stortte dan ook in. Tijdens het instorten belde ik Jasper en vertelde ik hem tussen het huilen door dat het mij speet. Hij was echt lief en hij vroeg dan ook waar ik was en zei dat hij mij zou ophalen. Ik heb toen gezegd dat dat niet nodig was. Ik ben op een
of andere manier thuis gekomen,hoe herinner ik mij echt niet. Pas de volgende
ochtend drong het tot mij door dat ik Jasper voorgoed kwijt was.
Op de 1 of andere manier kon ik het niet aan om Jasper met rust te laten.
Het klinkt heel raar,maar hij was een soort drug die ik maar niet uit mijn leven kon krijgen. Zo ben ik hem dan ook gaan 'stalken' ,ik belde hem,gluurde stiekem naar hem,mailde hem,schreef hem brieven eigenlijk kwam het erop neer dat ik alles deed om bij hem in de buurt te zijn.
Maandenlang viel ik hem lastig waardoor hij alleen maar kwader werd.
Telkens als hij belde beloofde ik hem dat ik hem met rust zou laten,maar telkens deed ik dat niet. Niet omdat ik dat niet wilde,nee gewoon vanwege het niet kunnen. Hij was de drug waar ik verslaafd aan was.
Ik was helemaal ingestort en ben dan ook heel lang zwaar depressief geweest.
Het enige waar ik nog toe in staat was ,was eten,huilen en tv-kijken.
Maandenlang deed ik dat dag in dag uit. Zo ben ik dan ook ong. 25 kilo aangekomen. Als ik al naar buiten ging dan blowde en dronk ik met dat meisje waar ik ook naar toe was gegaan toen het net over was. Ik ging met menig man om Jasper te vergeten. Iedereen uit mijn omgeving raakte ik kwijt. Ik was een wrak. Het ging zo slecht met mij dat ik volgens mijn moeder een keer in een psychose heb gezeten. Ik was niet meer in staat om naar school te gaan.
Op een gegeven moment ging ik gewoon alleen maar naar school als ik daar toe
in staat was en zo heb ik dat dan ook weer opgebouwd. Door dat mijn moeder mij naar buiten stuurde en een vriendin (op dat moment) mij meenam kreeg ik mijn leven weer op de rails. In iedergeval in de ogen van de buitenwereld.
Mijn moeder wist dat het niet goed ging,zij wist dat ik nog steeds ongelukkig was. Mijn ongelukkig zijn heeft dan ook wel tot maart 2005 geduurd.
5 oktober 2004:
2 dagen na Jasper's verjaardag besloot ik toch bij hem langs te gaan om het voor eens en voor altijd uit te praten ,maar ook om hem een cadeautje voor zijn verjaardag te geven. Hij liet mij tot mijn grote verbazing binnen.
Toen ik tegen hem zei dat het mij speet heb ik voor de eerste keer een beetje mijn emoties aan hem getoond voor zijn ogen. Toch zei ik alweer niet wat ik voor hem voelde. Hij zei:,,Waarom ga je nu huilen? Wat is er met je?Zo erg is het toch niet''.
Hij nodigde mij uit om in de woonkamer plaats te nemen.
We hebben over bijna alles gepraat en het leek haast alsof er nooit iets was
gebeurd. Ook vertelde hij dat hij niet meer boos was. Hij liet mij nog zijn kamer zien ,omdat ik hem volgens hem niet meer terug zou herkennen. We hebben in totaal ongeveer anderhalf uur gepraat. En ondanks alle spanning konden we toch nog lachen en leek het bijna op vroeger.
Een paar dagen later zocht ik hem opnieuw op ,maar toen liet hij mij niet binnen. Later in de avond belde hij mij op en zei hij:,, Ik ben absoluut niet meer boos,maar ik heb toch liever geen contact meer met je''.
Mijn wereld stortte opnieuw in ,maar ik gunde hem het niet dat hij zou weten dat mijn wereld weer instortte en het kostte mij heel veel moeite om mijn tranen niet te laten horen,maar ze liepen wel over mijn gezicht. Toch was mijn antwoord daarop: ,,Tuurlijk dat is begrijpelijk''.
Nog steeds denk ik bijna dagelijks aan hem,op sommige dagen kan ik ook nog steeds om hem huilen.
Al mijn andere relaties lopen stuk door dat ik alleen maar van hem houd en andere mannen niet in mijn hart kan sluiten. Telkens als ik denk dat het is gelukt maak ik toch weer dezelfde 'fout'. Dan denk ik aan hoeveel ik van Jasper hield/houd. Ik vergelijk iedereen telkens met Jasper en dan blijkt telkens weer dat het niet eerlijk is tegenover mijn huidige vriend op dat moment.
Inmiddels een jaar geleden kwam ik een hele leuke man tegen. Hij was aantrekkelijk,superlief,zeer welgesteld etc. kortom de man die bijna iedereen ziet als de perfecte man. Onze relatie liep heel erg goed tot hij zei dat hij van mij hield. Toen ging het weer mis. Ik dacht weer alleen maar aan Jasper en toen heb ik dan ook besloten dat het beter was als mijn vriend wist wat er aan de hand was ,omdat hij mij ook al als zijn verloofde had gevraagd en ik al nee had gezegd. Toen ik het hem vertelde was hij begripvol en zei hij dat het dan beter zou zijn als we alleen maar vrienden zouden zijn. Tien minuten later belde hij en zei hij:,, Lieverd,ik kan je niet laten gaan. Daarvoor hou ik teveel van je ,ik wil je gewoon niet kwijt raken. Ik kan niet meer zonder jou''.
De in ieders ogen 'perfecte man' koos voor mij! Iets wat in ieders ogen van meer waarde was dan wat Jasper en ik ooit hebben gehad,maar in mijn ogen was dat niet meer dan een compliment. Het was niet wat ik wilde ,ik wilde dat Jasper dat tegen mij zou zeggen.
Het ergste is daarom dan ook dat ik van iemand houd ,die niet van mij houdt of heeft gehouden. Ik houd van iemand waarvan ik nooit echt zijn vriendin ben geweest. Hij behandelde mij niet als zijn vriendin ,hij was vaak zelfs nogal koud naar mij toe ,maar zelfs ook al behandelde hij mij zo toch houd ik van hem.
Een man die ik echt als mijn vader beschouw heeft ooit gezegd:,,Iedere dag is een stukje afscheid''.
Nu ik ook terug kijk naar die periode in mijn leven zie ik ook in dat wat hij zei klopte.
Iedere dag was inderdaad een stukje afscheid. Het stalken is daar een goed voorbeeld van...
Iedere keer dat ik hem lastig viel raakte ik steeds verder van hem verwijderd en zelfs al zou het op een gegeven moment goed komen dan nog zal het nooit meer worden zoals het was.Voor de mensen die zich afvragen of ik als ik het over kon doen het dan anders zou hebben gedaan?
Enerzijds zou ik hem dan mijn echte leeftijd hebben gezegd anderzijds daarentegen absoluut niet vanwege het feit dat ik dan niet die leuke momenten zou hebben beleefd. Wel zou ik hem niet hebben gestalkt. En of ik er in geloof dat het ooit goed komt? Daar heb ik geen zicht op en op die vraag kan ik dan ook geen passend antwoord geven. Wel kan ik vertellen dat ik erin geloof dat als je een wens zo precies als mogelijk formuleert en je wens visualiseert dat hij uit komt. Daarbij komt nog eens dat als je heel veel aan iemand denkt dat diegeen dan vanzelf ook aan jou gaat denken en dat je diegeen dan ook tegen komt. Of dat nu bewust is of onbewust. Veel mensen hebben het zelfs niet door die vragen zich dan ook af:Waarom denk ik aan die persoon??? Persoonlijk vermoed ik dat dat komt omdat gedachtes rondvliegen.
Of mijn wens inderdaad uitkomt dat kan ik alleen maar wensen. Al zou het alleen al zijn om van hem af te kicken...
21december 2005:
Zoals ik al zei geloof ik erin dat als je op een bepaalde frequentie regelmatig aan iemand denkt dat je diegeen dan tegen komt of dat diegeen in iedergeval aan jou gaat denken.
Ik dacht al vanaf begin december heel veel aan hem ,maar 5dagen lang dacht
ik op een bepaalde ( ik zal het maar) frequentie noemen aan hem. Mijn moeder
pikte die gedachten schijnbaar ook op,want gister zei zij dat ze het allang wist dat ik de laatste tijd veel aan hem dacht.
Op 21december kwam ik hem tegen.
Hij stond aan de overkant van het station waarop ik stond. Zijn ogen kruisten mijn ogen ,maar de metro zorgde ervoor dat het moment werd onderbroken. Mijn hart zei dat ik moest blijven staan,maar mijn hoofd zei:,,Stap alsjeblieft in. Volgende keer als je hem ziet blijf je staan maar nu loop je gewoon de metro in met die bekende die je voor je ziet''.
Zoals wel vaker gebeurde won mijn hoofd het van mijn hart.
Toen ik een blik wierp op het station vanuit de metro ,was Hij verdwenen.
Misschien was dit het afscheid voor altijd. ,maar misschien was het ook
alleen maar voor tijdelijk.
Elsa
